تاریخچه آموزش زبان خارجی

فرآیند و تمرین آموزش زبان دوم یا خارجی در درجه اول شاخه ای از زبان شناسی کاربردی است، اما می تواند یک حوزه بین‌رشته‌ای باشد. برای شروع مطالعه در این زمینه باید اذعان کرد که بطورکلی چهار حوزه اصلی یادگیری برای آموزش زبان خارجی وجود دارد:. توانش ارتباطی، مهارت های زبانی، تجربیات بین‌فرهنگی و جنبه های مختلف سواد. اما در ادامه تاریخچه آموزش زبان خارجی رو با هم بررسی می کنیم.

نیاز

جهانی شدن روزافزون نیاز زیادی را برای افراد شاغل در حوزه های مختلف ایجاد کرده است. که بتوانند به چندین زبان ارتباط برقرار کنند. زبان های خارجی رایج در زمینه هایی مانند تجارت، گردشگری، روابط بین الملل، فناوری، رسانه و علم استفاده می شود. بسیاری از کشورها مانند کره، ژاپن و چین سیاستهای آموزشی را برای آموزش حداقل یک زبان خارجی در سطوح ابتدایی و متوسطه تنظیم می کرده اند.

با این حال، برخی از کشورها مانند هند، سنگاپور، مالزی، پاکستان و فیلیپین از زبان رسمی دوم یعنی همان زبا انگلیسی را در دولت های خود استفاده می کنند. طبق گزارش  GAO (2010)چین اخیراً اهمیت زیادی به یادگیری زبان های خارجی، به ویژه زبان انگلیسی داده است. البته باید تاکید کنم که در بسیاری از کشورهای اروپای غربی امروزه تلاش می شود در مدارس تا سه زبان خارجی آموزش داده شود.

تاریخچه آموزش زبان از ابتدا

دوره باستان تا قرون وسطی

نیاز به یادگیری زبان های خارجی به قدمت خود تاریخ بشر است. در خاور نزدیک باستان، برای مثال زبان اکدی زبان دیپلماسی بود. برای قرن‌های متمادی، لاتین زبان غالب آموزش، بازرگانی، مذهب و دولتداری در بسیاری از قسمتهای اروپا بود، اما در پایان قرن شانزدهم برای بسیاری از اهداف توسط فرانسوی‌ها، ایتالیایی‌ها و انگلیسی‌ها جایگزین شد.

جان آموس کامنیوس یکی از افرادی بود که سعی کرد این روند را معکوس کند. او یک دوره کامل برای یادگیری لاتین نوشت که کل برنامه درسی مدرسه را دربرمی‌گرفت و در Opera Didactica Omnia در سال ۱۶۵۷ به اوج خود رسید. در این اثر، کومینیوس همچنین نظریه خود را در مورد اکتساب زبان بیان کرد. او یکی از اولین نظریه‌پردازانی است که بطور سیستماتیک در مورد چگونگی یادگیری زبان‌ها و روش‌های آموزش خارجی زبان نوشت.

او معتقد بود که فراگیری زبان باید با احساس و تجربه همراه باشد. تدریس باید شفاهی باشد. اتاق مدرسه باید مدلهایی از چیزها یا عکس هایی از آنها داشته باشند. او اولین کتاب مصور کودکان جهان را به نام Orbis sensualium pictus  منتشرکرد. و به تدریج زبان لاتین از مطالعه یک زبان زنده به یک موضوع درسی صِرف در برنامه درسی مدرسه کاهش یافت.

علیرغم این کاهش، توجیه جدیدی برای مطالعه آن می طلبید. ازاین رو ادعا شد که مطالعه زبان لاتین توانایی فکری را توسعه می دهد و مطالعه دستور زبان لاتین به خودی خود یک هدف شد. از قرن ۱۶ تا ۱۸ مدارس دستور زبان بر آموزش جنبه های دستور زبان لاتین کلاسیک تمرکز داشتند.

تاریخچه آموزش زبان در قرن ۱۸

مطالعه زبان‌های مدرن تا قرن هجدهم به بخشی از برنامه درسی مدارس اروپایی تبدیل نشد. بر اساس مطالعه صرفاً آکادمیک لاتین، دانشجویان دیگر زبان‌های مدرن، بیشتر تمرین‌های مشابه را انجام می‌دادند، قوانین دستوری را مطالعه می‌کردند و جملات انتزاعی را ترجمه می‌کردند. کار شفاهی بسیار کم بود و دانش آموزان در عوض باید قواعد دستوری را حفظ می کردند و آنها را برای ترجمه متون نوشته شده در زبان مقصد به کار می بردند. این روش الهام گرفته از سنت، به روش دستوری-ترجمه معروف شد.

قرن ۱۹

در ادامه به ادامه تاریخچه آموزش زبان در قرن نوزدهم می پردازیم. نوآوری در آموزش زبان های خارجی در قرن نوزدهم آغاز شد و در قرن بیستم بسیار سریعتر شد. این منجر به بوجود آمدن تعدادی از روش‌های مختلف و گاه متضاد شد که هر کدام ادعا می‌کردند که نسبت به روش‌های قبلی یا معاصر پیشرفت عمده‌ای دارند.

اولین زبانشناسان کاربردی برجسته عبارتند از: ژان مانس کا، هاینریش گوتفرید اولندورف (۱۸۰۳-۱۸۶۵)، هنری سویت (۱۸۴۵-۱۹۱۲)، اتو یسپرسن (۱۸۶۰-۱۹۴۳)، و هارولد پالمر (۱۸۷۷-۱۹۴۹). آنها روی تنظیم اصول و رویکردهای آموزش زبان بر اساس نظریه‌های زبان‌شناختی و روان‌شناختی کار کردند، اما تحقیق و بررسی بر روی بسیاری از جزئیات عملی خاص را برای دیگران گذاشتند.

تاریخچه آموزش زبان های خارجی در قرن بیستم

تاریخچه آموزش زبان های خارجی در قرن بیستم و روش های آموزش. (مانند مواردی که در زیر به آنها اشاره می شود) ممکن است به نظر مروری بر تاریخ یک شکست باشد. زیرا تعداد بسیار کمی از دانشجویان در دانشگاههای ایالات متحده که یک زبان خارجی را به عنوان زبان اصلی برمیدارند،. به «حداقل مهارت حرفه ای» دست می یابند. تنها تعداد کمی از محققان که زبان مادریشان انگلیسی هستند. می توانند اطلاعات نوشته شده به زبان های دیگری غیر از انگلیسی را بخوانند و ارزیابی کنند. حتی تعدادی از زبان شناسان معروف تک زبانه هستند.

آموزش زبان های خارجی: اکنون

با این حال، شواهدی برای موفقیت آمیز بودن یادگیری زبان دوم یا زبان خارجی به راحتی یافت می شود. که منجر به اختلاف بین این موارد و شکست اکثر برنامه های زبان می شود. این امر باعث می شود که تحقیق در مورد اکتساب زبان دوم بصورت بسیار احساسی دنبال شود. روش‌ها و رویکردهای قدیمی‌تر مانند روش دستور-ترجمه و روش مستقیم نادیده گرفته می‌شوند. و حتی مورد تمسخر قرار می‌گیرند،. زیرا روش‌ها و رویکردهای جدیدتر به عنوان تنها و کاملترین راه‌حل برای مشکل درصد بالای شکست دانشجویان زبان خارجی ابداع و تبلیغ می‌شوند.

منبع ادامه تاریخچه آموزش زبان خارجی: ویکی پدیا